Malarstwo Heleny Minginowicz (1984 r.) dotyka m.in. tematu kobiecości, który analizowany jest przez pryzmat relacji z ciałem. Jej obrazy są niezwykle szczere, ukazują bohaterki w sytuacjach intymnych, zazwyczaj rozgrywających się w ukryciu, gdzie nie dosięga ich wzrok ciekawskich postronnych. Artystka problematyzuje zagadnienie rozdźwięku między ludzką fizycznością a ograniczeniami kulturowymi, jakie nakładane są na ciała poddawane nieustannej społecznej kontroli. W ujęciu Minginowicz poszukiwanie swojego miejsca w świecie wiąże się z wyjściem poza zewnętrzne uwarunkowania i próbą zagłębienia się we własne emocje i zrozumienia przeżywanych uczuć.
W swoich pracach artystka snuje także opowieści o poszukiwaniu miłości: zarówno tej duchowej, jak i fizycznej, wynikającej z próby zaspokojenia potrzeb ciała. Żongluje motywami kojarzącymi się z kiczowatymi obrazkami odzwierciedlającymi naiwne, dziecięce wyobrażenie o romantyzmie i zestawia je z elementami niosącymi w sobie spory ładunek napięcia, niepokoju i afektu. Tworzy w ten sposób przestrzeń refleksji nad niejednoznacznością ludzkich emocji. Kreuje świat niczym z baśni – nie zawsze piękny i pełen powabu, lecz taki, w którym mieszka także lęk, dyskomfort czy zakłopotanie. W tym intymnym uniwersum bohaterki Minginowicz gubią się w labiryncie własnych potrzeb, wrażeń i uczuć, by w końcu w sposób bezpośredni i bezpruderyjny doświadczyć swojego jestestwa.
Artystka maluje nie tylko obrazy sztalugowe, ale sięga także po podłoża nietrwałe, często uznawane za tandetne – papierowy ręcznik, chusteczki higieniczne, tworzywa sztuczne – które integruje ze swoimi subiektywnymi narracjami. Szczególne miejsce w jej twórczości zajmują kategorie nietrwałości i ulotności. Język wizualny jej prac, wywodzący się z estetyki postdigitalu i charakteryzujący się rozmytym konturem, efektem airbrusha oraz odniesieniami do kodów wizualnych Internetu i gifów, unaocznia płynność współczesnego doświadczenia w kontekście cyfrowej efemeryczności i szybkiej konsumpcji obrazów.
Kuratorka: Natalia Cieślak
Źródło: materiały prasowe CSW Znaki Czasu
