Muzeum Manggha prezentuje wyjątkowy i nieznany polskiej publiczności aspekt sztuki japońskiej epoki Meiji: czasopismo artystyczne Bijutsu Sekai (Świat Sztuki), będące autorskim dziełem Watanabego Seiteia (1852–1918) oraz mistrzowskie kuchi-e i sashi-e do rozmaitych publikacji.
Na wystawie prezentowane są 24 numery czasopisma (są to jedyne egzemplarze w Polsce) oraz ilustracje z Historii Japonii w obrazach, a także sashi-e i kuchi-e. Towarzyszą im wybrane numery Chimery, polskiego pisma artystycznego wydawanego w Warszawie w latach 1901–1907 przez Zenona Przesmyckiego (Miriama).
Wszystkie eksponaty pochodzą z kolekcji Muzeum Manggha z daru Raymonda Milewskiego, stanowiąc kontekst dla prezentowanej w tym samym czasie twórczości Mizuna Toshikaty.
W 1890 roku w Tokio powstało ilustrowane pismo Bijutsu Sekai (Świat Sztuki), poświęcone sztuce dawnej i nowej, wydawane przez oficynę Shunyōdō. Tokutarō Wada, jej założyciel, z polecenia pisarza Sanmaia Miyazakiego, mianował Watanabego Seiteia redaktorem naczelnym. Artysta starannie dobrał współpracowników: najlepszych drzeworytników (horishi), takich jak Tokujirō Gotō, który był odpowiedzialny za wszystkie numery, i drukarzy (surishi) – Ichimasu Yoshida (1–10, 17–20), Kakutaro Komatsu (14–16). Pierwszy numer ukazał się w grudniu 1890 roku, ostatni, 25., w styczniu 1895. Kolejne numery pojawiały się nieregularnie, a co dwa tygodnie projektowano nową okładkę.
W piśmie zamieszczono teksty o sztuce i kulturze, ilustracje (sashi-e) przedstawiające zarówno sceny historyczne, jak i rodzajowe. Bijutsu Sekai było otwarte dla sztuki różnych epok: prezentowano reprodukcje dzieł dawnych mistrzów, takich jak Hokusai, Utamaro czy Itō Jakuchi, oraz współczesnych, między innymi ostatni, 25. numer był w całości poświęcony Seiteiowi. Znalazł się tam zbiór Seitei kachō gafu oraz biografia artysty autorstwa Sanmaia Miyazakiego. Czasopismo to było w istocie ilustrowaną książką artystyczną.
Scenariusz i aranżacja plastyczna wystawy: dr hab. Anna Król
Źródło: materiały prasowe Muzeum Manggha
