Wystawa Życiorysy równoległe odsłania głębię formalnych poszukiwań i historycznych kontekstów Bena Muthofera i Gerarda Jürgena Bluma-Kwiatkowskiego. Abstrakcja geometryczna nie jest tu jedynie estetyczną strategią, lecz pryncypialnym założeniem: mistrzowski rygor matematyczny łączy obie biografie. Muthofer, zafascynowany tradycją origami oraz twórczością Alexandra Caldera, konstruował metalowe siatki, w których każdy kąt i każda krawędź współtworzyły wielowymiarową pulsację światła i cienia. Z kolei Blum-Kwiatkowski, twórca idei „sztuki reduktywnej”, traktował formę jako akt społeczny. Jego instalacje, także te w ramach Biennale Form Przestrzennych (1965–1973) w Elblągu to nie tylko konstrukcje metalowe, lecz przede wszystkim scenariusze spotkań dzieła z widzem i miastem. Geometryczne plany przenikały tu architekturę gotyckiego kościoła (Galeria EL), a także miejskie place Elbląga, tworząc mobilne pola percepcji.
W drugiej połowie XX wieku obaj artyści podejmowali temat rzeźby jako interwencji w przestrzeń miejską. Muthofer realizował swoje projekty głównie w zachodniej Europie, gdzie jego geometryczne kompozycje stawały się przystankiem – zaproszeniem do refleksji nad tożsamością samego miejsca i jego użytkowników. Blum-Kwiatkowski, założyciel Galerii EL (1961) oraz pomysłodawca Biennale Form Przestrzennych, przekroczył granicę białej ściany galerii. Jego stacje sztuki (Volkshochschulen, Cornberg, Rittersheim) i „stacjonizmy”, rozsiane w Brandenburgii, symbolizowały dialog z krajobrazem kulturowym – tam geometria stawała się znakiem fragmentarycznej historii Europy Środkowej.
Obaj artyści doświadczyli przymusowych migracji, te losy zdeterminowały ich artystyczne poszukiwania – tożsamość i granice, a formy stały się motywami przewodnimi ich twórczości.
W tym roku Galeria EL świętuje 60. rocznicę I Biennale Form Przestrzennych. Wystawa powstałą dzięki współpracy Galerii EL z Galerią Sztuki Współczesnej w Opolu i Museum für Konkrete Kunst w Ingolstadt.
Dziedzictwo Muthofera i Blum-Kwiatkowskiego to niezamknięty rozdział historii sztuki, lecz żywe laboratorium formy. Ich modularne rozwiązania, minimalistyczne struktury i konceptualne gesty inspirują dziś artystów pracujących w new media, designie parametrycznym czy architekturze tymczasowej. W gotyckich ruinach Galerii EL, pośród stalowych struktur i betonowych obiektów, pragniemy pokazać, że abstrakcja, geometria, koncept i redukcja są narzędziami wyzwalającymi wyobraźnię, inicjującymi dialog z przestrzenią i wspólnotą. Niech „Życiorysy równoległe” staną się zaproszeniem do odkrywania tych wielowymiarowych historii formy, pamięci i tożsamości.
Zespół kuratorski: Maciej Olewniczak, Emilia Orzechowska (Galeria EL), Agnieszka Dela-Kropiowska, Joanna Filipczyk (Galeria Sztuki Współczesnej w Opolu)
Źródło: materiały prasowe Galerii EL
