Tytuł wystawy Strefy LGBT+. Sztuka queerowa w czasach dobrej zmiany nawiązuje do kontrowersyjnych stref wolnych od LGBT – powstałych na mocy uchwał przyjmowanych przez samorządy w latach 2019–2020 – które objęły niemal jedną trzecią terytorium kraju. Był to moment kulminacyjny populistycznej, dehumanizującej kampanii napędzanej przez media publiczne, polityków i przedstawicieli Kościoła katolickiego. To czas nie tylko pogarszających się warunków życia i spadku poczucia bezpieczeństwa społeczności LGBT+ w Polsce, ale także – co równie istotne – intensywnej, solidarnej walki o prawa człowieka oraz kulturowej i generacyjnej zmiany. Idąc tym tropem, „dobrą zmianę” traktujemy już nie tylko jako symbol homo-, trans- i queerfobicznej kampanii politycznej, ale również jako impuls, który doprowadził do stworzenia narzędzi i struktur wspierających queerową walkę o przetrwanie i godność.
Dotyczy to zarówno rozwoju nowych form aktywizmu i radykalnego protestu, jak i przewartościowań w obszarze dyskursu na temat płci i orientacji seksualnej. Wspomniane zjawiska wpłynęły także na rozkwit sztuki queerowej, przenikając się z działalnością osób artystycznych LGBT+, które często były zaangażowane w działania aktywistyczne i badawcze. Protest stawał się miejscem prezentacji sztuki, a wystawa – protestem. Ograniczony dostęp do publicznych instytucji doprowadził do oddolnego tworzenia alternatywnego obiegu dla sztuki i myśli queerowej.
Wystawa Strefy LGBT+. Sztuka queerowa w czasach dobrej zmiany odziana jest w historiograficzny kostium, by przyjrzeć się nie tak odległej przeszłości z pewnego dystansu. Zaproponowane strefy tematyczne w przewrotny sposób mapują wspomniane wyżej zjawiska i postawy artystyczne. Kronika ukazuje postawy w sztuce bezpośrednio związane z oporem i reakcją na systemową przemoc – od „pracy u podstaw” polegającej na tworzeniu alternatywnych obiegów sztuki i wiedzy po działania na styku sztuki i aktywizmu. Stodoła jest manifestem przechwytywania historii i symboli narodowych – w duchu zwrotu ludowego rozszczelnia narracje i wprowadza głosy z marginesu. Komnata stała się miejscem afirmacji queerowych ciał i tożsamości, które samym swoim istnieniem naruszają zastane normy. Ostatnią ze stref jest Strefa ruchu – program performansów, oprowadzań, wydarzeń i interwencji, które odbywać się będą w Pawilonie, w przestrzeni ekspozycji oraz na ulicach Poznania, stanowiąc platformę dla praktyk performatywnych, dragu i dyskusji.
Zwracając uwagę na to, w jaki sposób zmiany w życiu politycznym i instytucjach wpływały na praktyki artystyczne, jak artystki reagują na społeczne napięcia i opresję oraz jakie narracje o doświadczeniu osób LGBT+ wyłaniają się z ich prac, wystawa ukazuje panoramę odmieńczych/nienormatywnych strategii, głosów i tożsamości.
Artystki i artyści: Edna Baud, Olga Dziubak, Filip Kijowski, Daniel Kotowski, Ania Nowak, Małgorzata Mycek, Kinga Michalska & Sarah Chouinard-Poirier , Karol Radziszewski, Kacper Szalecki, Sergey Shabohin, Filipka Rutkowska, Daniel Rycharski, Mikołaj Sobczak, Liliana Zeic, Przemysław Piniak, Sebulec, Bart Staszewski, kolektywy: KEM, X-philes, Pozqueer, Slamka
Zespół kuratorski: Tomek Pawłowski-Jarmołajew, Gabi Skrzypczak
Źródło: fragmenty tekstu kuratorskiego / materiały prasowe Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu
