Prezentowane projekty – meteoryt wydobyty z ziemi Anny Siekierskiej oraz odkopana jaskinia krasowa Mikołaja Szpaczyńskiego – łączy pozaludzka skala czasowa i przestrzenna, kontakt z mineralną materialnością, a także wrażliwość na złożone relacje środowiskowe. Oba mają charakter transdyscyplinarny, gdyż poza artystycznymi wymagają też kompetencji technicznych i naukowych. Co więcej, otwierają na kontakt z wiedzą inną niż ekspercka, wynikającą raczej z doświadczeń osobistych – ujawniając tęsknotę za intymnym kontaktem z materią przedludzkiego, ale i pozaziemskiego świata.
Instalacja Anny Siekierskiej, skupiona na meteorycie Morasko, obejmuje swoistą mapę trajektorii jego przybycia i obecności na Ziemi. Natomiast projekt Mikołaja Szpaczyńskiego polega na wieloletnim procesie odkopywania i mapowania jaskini, która w wyniku naturalnych zjawisk, w czasach geologicznie odległych, została wypełniona gliną. Na wystawie jest on prezentowany w formie dwóch filmów wideo, ośmiu map jaskini pogłębiającej się w miarę odkopywania jej dłutem oraz kolekcji obiektów jaskiniowych prezentowanych w gablocie.
W czasie ekologicznej dewastacji i niepewności, ważne staje się wyjście poza biocentryzm i uwrażliwienie się na mineralny wymiar środowiska. To właśnie wielogatunkowe sojusze z mineralną materią włączają życie w procesy o charakterze geologicznym i dopiero teraz – tak wyraźnie – uświadamiają nam samym własne stawanie się mineralno-biologicznymi kolektywami.
Tekst: Monika Bakke / materiał wizualny: Mikołaj Szpaczyński
Źródło: materiały prasowe GaMA
