Twórczość Łukasza Korolkiewicza (1948) należy do głównego nurtu współczesnego polskiego malarstwa – i przeszła już na pozycje klasyki. Artysta uchodzi za przedstawiciela realizmu symbolicznego i nowej figuracji oraz hiperrealizmu, którego nie traktuje jednak zbyt dosłownie, wzmacniając nie fotograficzną, a pikturalną, ekspresję obrazów.
Sam chętnie odwołuje się do malarzy polskiego modernizmu: Jacka Malczewskiego, Józefa Mehoffera, Władysława Podkowińskiego i Witolda Wojtkiewicza. Krytycy wskazują: Pierre’a Bonnarda, Édouarda Vuillarda, Félixa Vallottona, Arnolda Böcklina, Jamesa McNeilla Whistlera czy Edgara Degasa. Istotne odniesienie stanowi tu także malarstwo Davida Hockneya. Styl prof. K. dopełniają ironia i groteska, objawia zamiłowanie do absurdu.
Ta wystawa – w swojej różnorodności – potwierdza jednocześnie rozpoznawalność stylową i specyfikę tematyczną twórczości Korolkiewicza. Stanowiąc jedną z wielu możliwych konfiguracji obrazów – wyselekcjonowanych spośród ponad 500 namalowanych i dostępnych dziś w różnego typu zbiorach i kolekcjach – formuje oryginalną odsłonę, wariację na własny temat. Proponuje widzowi szczególną przygodę z malarstwem. Zaprasza do współodczuwania i subiektywnej interpretacji – bez zobowiązań.
Eksperyment prof. K. – Łukasza Korolkiewicza – wciąż jest w toku, wzmożona obserwacja nie ustaje. Eksperyment artystyczny – egzystencjalny i optyczny, obyczajowy i percepcyjny, narracyjno-dramaturgiczny i ekspresyjny – niejednego z widzów ma szansę zaskoczyć.
Kuratorka: Magdalena Sołtys
Źródło: materiały ASP w Warszawie
fot. pinacoteca.pl
