(1857-1893)

Jedna z najwybitniejszych artystek polskich w XIX wieku. Była córką lekarza, który prowadził praktykę w Kijowie i w innych miejscowościach na Kijowszczyźnie. Już w dzieciństwie ujawnił się jej talent muzyczny i artystyczny. W czasie pobytu w Wiatce, w latach 1869-71 pierwszych lekcji rysunku udzielał jej Michał Elwiro Andriolli. Po przeniesieniu się rodziny do Warszawy, od 1875 przez dwa lata studiowała w konserwatorium muzycznym, a następnie zapisała się do prywatnej szkoły malarstwa prowadzonej przez Wojciecha Gersona. Już w 1876 zaczęła wystawiać w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, a jej pierwsze prace zyskały przychylną opinię krytyków, także Gerson cenił zdolności młodej malarki.

Na początku 1882 towarzyszyła chorej przyjaciółce, Klementynie Krassowskiej, w podróży zagranicznej; przebywała wówczas w Monachium, Salzburgu i Wiedniu, a także w północnych Włoszech. Wiele czasu poświęcała na zwiedzanie zabytków oraz muzeów i galerii sztuki współczesnej. W Monachium jej uwagę zwróciły obrazy Arnolda Böcklina, odwiedziła tam również pracownie polskich artystów: Wandalina Strzałeckiego, Aleksandra Świeszewskiego i Józefa Brandta. W Starej Pinakotece podziwiała dzieła Rembrandta, Rubensa i Murilla. W Wiedniu kopiowała w Akademii odlewy rzeźb Michała Anioła, Sansovina i Donatella. Tam poznała Wojciecha Grabowskiego, z którym związała się uczuciowo.

W listopadzie 1882 wyjechała do Paryża i rozpoczęła studia w Académie Julian. Kształciła się w pracowni dla kobiet pod kierunkiem Rodolphe’a Juliana i Tony’ego Roberta-Fleury. W 1883 zapisała się też do pracowni Oliviera Mersona. Jej szkolne prace cieszyły się uznaniem profesorów, już w 1883 uzyskała drugą nagrodę w konkursie organizowanym w Académie Julian. Rok później debiutowała na Salonie paryskim rysunkiem przedstawiającym portret kobiety, a w 1885 otrzymała „mention honorable” za rysunek węglem pokazany na wystawie Noir et Blanc. W Paryżu przyjaźniła się m.in. z Józefem Chełmońskim i z rodziną Władysława Mickiewicza. Pozostawała w trudnych warunkach materialnych, utrzymywała się z lekcji rysunków i muzyki, czasami znajdowała nabywców na swoje obrazy (wówczas jeszcze bardzo nisko wyceniane). Po śmierci ojca w 1884 została bez środków do życia; wówczas z pomocą przyszedł młodej artystce Rodolphe Julian, zwalniając ją z opłat za studia, a niebawem powierzając zarządzanie jedną z pracowni.

W latach 1883-1886 Bilińska kilkakrotnie przyjeżdżała do kraju, m.in. na Ukrainę do rodziny Krassowskich i do przebywającego we Lwowie Grabowskiego. Letnie miesiące często spędzała na wsi w okolicach Paryża lub Lyonu, podróżowała też do Bretanii (m.in. Oleron, Benodet, Beg-Meil). Jesienią 1884 zmarła Klementyna Krassowska (w testamencie zabezpieczyła finansowo swoją przyjaciółkę), a w czerwcu 1885 narzeczony Bilińskiej – Wojciech Grabowski. Pogrążona w depresji artystka na przełomie 1885 i 1886 spędziła kilka miesięcy w Pourville-les Bains w Normandii, pod opieką zaprzyjaźnionej malarki Marii Gażycz. W 1892 poślubiła w Paryżu lekarza, Antoniego Bohdanowicza i w tym samym roku oboje wrócili do Warszawy. Bilińska zamierzała tam otworzyć szkołę malarstwa dla kobiet, wzorowaną na uczelniach paryskich. Realizację tych planów uniemożliwiła poważna choroba serca, a wkrótce śmierć artystki.