Marianna, córka Jerzego (1949–2024), w ostatnich miesiącach życia swojego ojca stworzyła cykl kilkunastu prac malarskich, nadając im wspólny tytuł Ku Pamięci. Wykonanie tej serii obrazów wiązało się z osobistymi doświadczeniami i trudną sytuacją rodzinną artystki. Poszukując ujścia dla swoich intymnych przeżyć, pogłębionych bólem utraty kontaktu intelektualnego z ojcem, zanurzyła się w proces poznawania pojęć i zjawisk z dziedziny neurobiologii. Swoją pracę określiła jako „wyzwanie plastycznego badania koncepcji pamięci, sposobów jej powstawania, czynników ją zakłócających i ostatecznie jej zaniku”. Obrazy stały się żywą interpretacją procesów pamięci zachodzących w zakamarkach ludzkiego umysłu. Artystka z niezwykłą delikatnością i autentycznością przełożyła na język sztuki malarskiej swoje bolesne doświadczenia, melancholię i refleksje wynikające z zanikającej komunikacji z najbliższa osobą. Jej słowa pozwalają odczytać zamknięty w obrazach indywidualny, a jednocześnie uniwersalny rys ludzkiej kondycji.
Ostatecznie w swoich twórczych poszukiwaniach córka – artystka malarka odnalazła dojrzałe połączenie artystycznej więzi z ojcem – artystą teatru, połączenie, którym jest prawda w sztuce. Prawda pozwalająca twórcy i odbiorcy dostrzec piękno, którym obdarzyła człowieka natura, a w efekcie – zaznać ukojenia. Obcując z obrazami Marianny Stuhr, z ich ekspresyjną formą, kolorami, symboliką, dotykamy strefy własnych emocji, relacji, egzystencjalnych dociekań i nie pozostajemy na nie obojętni.
Kuratorka: Małgorzata Palka
Źródło: materiały prasowe Muzeum Krakowa
