Wystawa opowiada o doświadczeniach, które nas łączą — niezależnie od wieku, tożsamości czy życiowej sytuacji. Musimy się w nich odnaleźć, dostosować albo poszukać własnej ścieżki, często wykraczając poza przyjęte normy. To proces samopoznawania, który zazwyczaj zaczyna się od bólu, wynikającego z wewnętrznej, niespełnionej potrzeby.
Nadmorskie uzdrowisko jest tłem wystawy, gdzie ekspozycja przyjmuje charakter „sanatoryjnej” przestrzeni. Prezentowane gesty i działania osób artystycznych pełnią funkcję „zabiegów” wspierających emocjonalną i duchową kondycję. Prace opowiadają o lękach, traumach, ale także o pracy opiekuńczej i strategiach przetrwania. Ich językiem są obiekty, performanse i autorskie rytuały, a inspiracjami: sny, wspomnienia, hipnoza i uzdrawiająca moc przyrody.
FALE podkreślają potencjał sztuki jako narzędzia (arte)terapeutycznego, które umożliwia przepracowanie osobistych historii. Czy sztuka może nie tylko niepokojąco poruszać, ale także towarzyszyć, wspierać i pozwalać na odnalezienie w niej własnego odbicia? W końcu — czy może włączać w proces twórczy osoby z zewnątrz, czyniąc je centrum doświadczenia?
Morze — oddech, łzy, sól i woda — to żywioł łączący ciała. Na wystawie ciało staje się nośnikiem emocji i narzędziem ich uwolnienia. Proponowane działania — warsztaty, praca manualna, gest, dotyk — otwierają przestrzeń dla ulgi i wspólnej czułości. Ciało — jako pamięć, jako mapa emocji, jako narzędzie ekspresji — odgrywa także istotną rolę w koncepcji hydrofeminizmu. Zgodnie z nią, nie jesteśmy oddzielnymi jednostkami, lecz częścią większej, międzygatunkowej i międzypokoleniowej sieci. To przez nasze ciała, zbudowane w znacznym stopniu z wody, wyrażamy, przeżywamy i rozpuszczamy to, co bolesne.
Prezentowane prace pokazują, że wrażliwość nie musi być oznaką słabości. Może być twórczą mocą — zdolnością dostrzegania drobnych śladów, osobistych historii i ukrytych emocji. Może również stanowić sposób stawiania oporu i budowania wspólnot.
Projekt wystawy jest ewolucją warsztatu, a jego tytułowe nawiązanie do powieści Virginii Woolf zaprasza do zanurzenia się w strumień świadomości, gdzie splatają się refleksje o życiu, relacjach i upływie czasu. Wystawie towarzyszą teksty współtworzone głosami doświadczeń osób artystycznych.
Osoby artystyczne: Grupa ŁONO (Marcelina Amelia & Marta Borkowska), Karina Marusińska, Patryk Różycki
Kurator: Michał Żesławski
Wystawa prezentowana w BGSW / CAT, Ustka, ul. Gen. Zaruskiego 1A
Źródło: materiały prasowe BGSW
