Artysta urodził się w 1935 roku w Tokio. W 1958 roku ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych Musashino w Tokio. W 1959 roku przyjechał do Polski i podjął studia w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1966 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. Artura Nacht-Samborskiego. Od 1967 roku współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie. Laureat Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida (1975) oraz Nagrody im. Jana Cybisa (2015). Mieszka i pracuje w Warszawie.
Forma charakterystyczna dla twórczości Kōji Kamoji przypomina swoją lapidarnością i skrótowością haiku, w których poeci utrwalali nastrój przemijania. Charakterystycznym i często używanym przez niego słowem jest „skupienie”. Jego zdaniem stanowi ono klucz do rozumienia kultury – zjawiska będącego głównym obiektem artystycznych rozmyślań i analiz. Twórczość Kamōjiego przeważnie ma charakter sztuki in situ, w której nie bez znaczenia jest kontekst, w jakim jest prezentowana.
Podsumowaniem dorobku artysty, którego twórczość wpisuje się w szeroki kontekst polskiej i modernistycznej sztuki, łącząc wartości uniwersalne z estetyką oraz filozofią Wschodu, była wystawa „Cisza i wola życia”, zaprezentowana w warszawskiej galerii Zachęta w 2018 roku. Obejmowała wybór prac powstałych od lat 60. Najstarsze obiekty, tzw. obrazy pruszkowskie z lat 60., ukazywały początki drogi twórczej Kōjiego Kamojiego. Właściwy im minimalizm oraz użycie prostych, łatwo dostępnych materiałów stanowią cechy charakterystyczne całej jego twórczości.
Artysta często nawiązuje do japońskiej estetyki, czego przykładem jest cykl białych obrazów, instalacja „Dwa bieguny” (1972), zestawiająca abstrakcję z umieszczonym centralnie kamieniem, czy „Cisza i wola życia” (2018), inspirowana tradycją ogrodów japońskich. Prace dotyczące przestrzeni, powietrza i wody niosą ślady osobistych doświadczeń – długiej podróży do Polski. Instalacje „Kamień oświęcimski” (1988) i „Hiroshima” (1995) dotykają traumatycznych doświadczeń zbiorowych. Kompozycje „Martwe natury” (2003) wyrażają uważne podejście artysty do otaczających go przedmiotów. Nieobca jest mu także refleksja nad przemianami sztuki, wyrażona m.in. w rysunkach, które odwołują się zarówno do tradycji Wschodu, jak i do początków europejskiej abstrakcji oraz poszukiwania w niej transcendencji.
Źródło: gov.pl