(1908 – 1985)
Urodził się w Rzymie, wychowywał w Zakopanem i Toruniu. Pochodził z artystycznej rodziny. W 1926 rozpoczął studia w warszawskiej SSP pod kierunkiem Karola Tichego, Felicjana Szczęsnego Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego. W 1935 otrzymał stypendium ministerialne i wyjechał na dalsze studia do Paryża. Od 1936 stale mieszkał w Londynie. W latach trzydziestych przesyłał obrazy na pokazy w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki, wystawiał także w londyńskich galeriach. Wiele podróżował, m.in. do Włoch, Grecji, Szwajcarii, na Bliski Wschód. W początkowym okresie twórczości malował w konwencji postimpresjonistycznego koloryzmu, z czasem coraz bardziej upraszczał i syntetyzował formę.
Był studentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1926-1933. Jego profesorami byli Karol Tichy i Felicjan Szczęsny Kowarski. W 1935 roku podróżował po Europie. Jako stypendysta wyjechał do Paryża, a w roku 1937 na stałe zamieszkał w Londynie. Zajmował się malarstwem sztalugowym, malarstwem ściennym, a także projektowaniem plakatów. Marek Żuławski wykonywał kolaże, grafikę warsztatową, był autorem kilku książek, w tym o malarstwie angielskim pt. Od Hogartha do Bacona. Ponadto przygotowywał felietony o sztuce dla radia BBC. W roku 1946 udał się do powojennej Polski. Podróż ta zdeterminowała i wzmocniła jego zainteresowania tematyką ludzkiego losu. Artysta aktywnie uczestniczył działaniach polskiej emigracji, wystawiał m. in. w Instytucie Propagandy Sztuki i galeriach w Londynie. Prace malarza znajdują się m. in. w Archiwum Emigracji przy Bibliotece Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Inspiracje do swoich obrazów czerpał z życia codziennego i ludzkiej pracy. Główną rolę w jego sztuce odgrywał człowiek. Interesowała go tematyka religijna, czerpał motywy z Biblii czy mitologii, zajmowały go problemy etyczne. Mówił o swoim malarstwie, że jest pełne aluzji, tworzył sztukę o charakterze narracyjnym i moralizatorskim, głęboko zaangażowaną w dramat ludzkiej egzystencji. Żuławski często stosował połączenia farby olejnej z lakierem, co nadawało jego obrazom charakterystyczny wymiar. W technice malarskiej stosował także akryl i kolaż.
